ZONDVLOED
huizen die boven het dal uitkijken
lijken ernstiger, alsof ze
waarschuwen
hoe ze wijs uit hun grote ramen
staren
dorre bladeren haasten zich de kade af,
storten zich ritselend in de stroom
onder de brug verzamelen
mensen,
ook zij kunnen niet meer terug
er is enkel de regen;
de brug; de mensen;
de woorden tussen hen,
onuitgesproken als ankers
die niet geworpen worden
enkel een vogel schuilt
onder haar eigen vleugels
Geplaatst in de categorie: algemeen
Het gedicht doet me trouwens denken aan de laatste strofe van 'Herbsttag' van Rilke.
...
Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr.
Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben,
wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben
und wird in den Alleen hin und her
unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.