Netgedichten

netgedicht (nr. 86.380):

In het licht van de duinen

Golven vol geuren
strelen licht het duin en gras
wind brengt zomerrust

Langs de duinruggen waar
het licht langzaam glijdt, neem ik de rust
in me op die als een deken omhelst, een bries die zingt
tussen wuivende gras, en uren lijken te vertragen in deze zomerse wereld.

De horizon strekt zich uit,
grenzeloos en wijd, vogels trekken voorbij
als gedachten zonder haast, het warme zand verwarmt mijn
blote voeten, terwijl de milde zon haar gouden vingers door de lucht weeft.

Tussen bloemen die zachtjes
meebewegen in de fluisterende wind, vind ik
kalmte om diep te ademen en te zijn, hier verdwijnen zorgen.
Hier buigt het moment zich om mij, en smelt samen met mijn ademhaling.

Er is een diepe stilte die spreekt
zonder woorden, een zachte kracht die langzaam
mijn hart opent en omarmt. Ik voel hoe alles moeiteloos samenkomt
in deze bijzondere, unieke plek, vrij van tijd en ruimte, vol onzichtbare hoop en licht.