vasthouden

over hebzucht, leiderschap en de kunst van loslaten

We willen zo graag vasthouden —
aan plannen, aan posities, aan gelijk.
Aan macht die ooit gekregen werd,
maar het hart verstikt als te strak gestrikte das.

De vuist die zich sluit om het zand
verliest het sneller dan een open hand.
Zo stroomt wat we vrezen te verliezen
ongezien tussen de vingers door.

Hebzucht is geen gulzigheid alleen,
het is ook het niet durven geven.
Het is blijven zitten op een troon
die allang geen vragen meer hoort.

Hebzuchtige leiders —
ze delegeren niets,
vertrouwen niemand,
en blijven te lang in kamers
waar het licht al jaren uit is.

Ze spreken over continuïteit
maar bedoelen controle.
Over verantwoordelijkheid
maar bedoelen: “Laat mij dit maar doen.”

Toch vraagt een gezonde organisatie
niet om de stevigste greep,
maar om de open hand
die weet: invloed groeit in het loslaten.

Een goede leider
maakt zichzelf op tijd overbodig
en laat achter wat groter is dan hijzelf.

... Vasthouden
Over hebzucht, leiderschap en de kunst van loslaten

Waarom blijven sommigen zo krampachtig zitten op hun plek? Waarom voelen macht, controle en gelijk soms veiliger dan vertrouwen, ruimte en groei?

“De vuist die zich sluit om het zand verliest het sneller dan een open hand.”

In dit poëtische essay over leiderschap wordt duidelijk:
• Hebzucht is niet alleen verlangen naar meer, maar ook angst om los te laten.
• Een organisatie floreert niet door controle, maar door vertrouwen en doorgeven.
• Goed leiderschap is de moed om overbodig te worden.

“Ze blijven te lang in kamers waar het licht al jaren uit is.” ...