Elburg

de tijd is ontglipt
in de oude stenen straat
smal en dicht bebouwd
de stappen blijven licht
aaneen gereid als strofen
van een oud gedicht

de zon meet gehoorzame tijd
in smalle schaduwen langs
stille gevels
waar een eind en begin voorgoed
verwisselbaar zijn ingericht

er is hoog vergeten
ruisend in groene koepels van
bomen op de vestingwal
niets is verdwenen

verschrompeld is geen gevel
kozijnen niet verzakt naar
een wankelende droom van
verdofte ramen door klimop
vastgezogen in roekeloos vergeten
een groene waas die verdooft
tot een slaap die zijn gewicht
niet meer kan torsen

nee de kleine straten
ligt steen voor steen
naar een bekend doel gericht
zwichten even in de bocht
maar vinden zich terug
het dragen is goed voor de
matte klank van de voetstap
die ooit met doffe klop
door de stratenmaker
is vastgelegd

op het plein gaan kerkgangers
over het plaveisel in opgeloste groepen
naar een hoog uit steen opgetrokken groeve
met een brede toren waakzaam
tegen de overtrekkende lucht
en een paar vluchtige wolken
het kleine psalmboek in de hand
preludeert op de zondag
met een lichte galm
het gekleurde licht
van lange gebogen ramen
de stappen vlinderen vrolijk
een licht gerucht in de zon
met het plechtig gezicht
het doosje pepermunt

op de wal bewegen de boomtoppen
dicht bijeen in een groep als een
compleet commentaar op alle
bijbelboeken in een dunne verijling
geen geloof kan raken aan hun wijding
van de tweezijdig geveerde bladeren
op de deinende lichte tocht van
alles altijd kunnen begrijpen.

Schrijver: Pieter Sierdsma
12 augustus 2025

p.sierdsma123hetnet.nl

zondag Elburg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 23