Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.892):

Vogelvlucht

Koude lucht draagt hen
zuidwaarts zwevend in stilte
lente roept zacht weer

Hoog boven mij trekt een
langzaam golvende lijn, een beweging
die ouder is dan herinnering. Vogels schrijven patronen in
de lucht die niet bedoeld zijn om gelezen te worden, maar slechts om te zijn.

De ruimte wordt oneindig
wanneer ik ze volg met mijn ogen, alsof
hun vleugels de hemel openen en telkens weer een opening
scheppen naar stilte, een rust die even diep is als de horizon die hen draagt.

Ik voel een zachte vraag
in hun vertrek: wat is het om werkelijk
te vertrouwen, om niet te weten en toch te gaan? Hun vlucht
raakt iets in mij dat niet spreekt, maar beweegt op de adem van hetzelfde geheim.

En wanneer ze verdwijnen
in het verre licht, blijft er een onzichtbaar
trillend spoor achter in mijn denken, een herinnering dat elke
reis begint met loslaten, en dat thuiskomen soms betekent: niet meer vasthouden.