De ziel van een boom

De ziel van een boom
groeit wortels zo natuurlijk
klimt dan naar de zon


In stilte ademt hij het
licht dat tussen bladeren zwerft; wortels
luisteren naar de taal van het grondwater. Tijd beweegt
traag door zijn vezels heen, als herinnering zonder begin of einde.

De seizoenen schrijven
hun letters in zijn bast; elk litteken draagt
het gewicht van voorbijgaande winden. In zijn schaduw
rust het onuitgesproken — de wereld die even ophoudt met haasten.

Hij kent de geur van regen
voor ze valt, het ritselen van vogels die
vergeten te zingen, en het geheim van blijven terwijl
alles verandert, zonder verzet — slechts een stille overgave aan wat is.

Wanneer de nacht zich om
hem heen sluit, blijft er enkel de trilling van
aanwezigheid, een weten dat niets werkelijk verdwijnt,
alleen van vorm verandert, als adem die zich mengt met het oneindige.

Biografie van deze schrijver

Natuur bezinning vergankelijkheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 11 stemmen 70