Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.112):

Schaduw van het nu

Geen dag en geen nacht
alleen adem van natuur
het eeuwige nu

Wanneer stilte zich
uitstrekt over mijn gedachten, lijkt elke
seconde zich eindeloos te herhalen. De klok beweegt,
maar binnenin vertraagt alles, alsof het nu weigert verder te stromen.

Een uur kan oplossen
als sneeuw in zonlicht, of blijven hangen,
zwaar van onverwerkt gevoel. Buiten beweegt, maar
raakt mijn ritme kwijt — tijd buigt zich naar de intensiteit van aandacht.

Verstilde herinneringen
kloppen als hartslagen in het heden,
hun contouren vervagen, maar hun lading blijft. Een geur,
een stem, een blik — en ik ben weer daar, waar tijd zichzelf vergat te zijn.

Misschien bestaat tijd
slechts in onze trilling, een echo van
waarneming, altijd in wedergeboorte. Wat wij meten, is niet
wat wij beleven of ervaren— slechts de schaduw van een eeuwig verschuivend nu.