Netgedichten

netgedicht (nr. 87.124):

B.O.O.M.

lang
kan ik zitten kijken naar
deze boom
in ernstige verkleuring van de herfst

vol
twijfel nog hangende
en
al afvallende bladeren
vergeeld
of
als fout oranje tuimelend
naar
vuil bruin
waarbij zij doorrotten
in
de meest ranzige plassen

jonge
zwakkere twijgjes
trillen maar mee
in elke opgeblazen wind
om niet direct te breken
of
af te vallen
mee te gaan
in
onwelriekende modder-
stromen die
van zuiverheid dromen

reeds
oudere takken die dreigen
knakken steeds makkelijker
in dit snelveranderend klimaat
aangetast door de vraat
van vlug vluchtende verschijningen
in de geest van plagen
waaraan tekorten in celmembranen
vooraf waren gegaan
of
opgevolgd door onberekenbare getalen
et cetera
en
vice versa

door
dan maar naar de dragende stam
gegroeid in de verklarende jaren
gedragen als verinnerlijkt geraakte
afgeronde ringen des tijds
wat vrijheid aan de takken gaf
zodat de bloei tot wasdom kwam
en al het blad als goud shinen kon
-in het ideale plaatje dan

toen
de wortels zich wortelden
door de haartjes haarfijn
de grond doorgrondden
vonden zij daar
de aarde
waarin
in beginsel
alles vóór ons
begon