Tussen tijd en stilte

Stille adem gaat
tussen muren en het gras
tijd ademt traag mee


Rust daalt neer als
een zachte schaduw, alles vertraagt,
klanken lossen langzaam op. In de ruimte die achterblijft
ontvouwt zich iets dieps, ademt samen met een tijd die niet meer haast.

Elke in‑ en uitademing
vormt een woordloos gebed, de wereld
lijkt even te pauzeren, een ogenblik waarin zwijgen rijker
is dan spreken, en een vrede ontstaat die verder reikt dan we kennen.

Zelfs zonder geluid onthult deze
leegte het leven, haar aanwezigheid draagt
beweging, gedachte en gevoel. In stilte van momenten
vinden we volheid, een ruimte gevuld met alles wat niet te benoemen valt.

Tijd rekt zich uit, zich overgevend
aan het heden, een domein waarin kalmte de
zinnen temt. Woorden zijn echt niet nodig om helemaal te
begrijpen, daar afwezigheid van geluid ons precies schenkt wat we zoeken.

Biografie van deze schrijver

Spiritueel Filosofisch Stilte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.8 met 4 stemmen 68