Xantippe en Aspasia

Velen van ons, onder wie ik, hebben weleens, ooit op school wellicht, die ene naam aan de klepel van de grote klok horen bengelen

almaar jengelend, als een eeuwige wederkeer speeldoos, die jardino armonico van unico speelt en arvo's stomvervelende spiegel im spiegel

tot het geluid uiteindelijk deo volente dempend nolens volens wegsterft in de noorderzon van sint-juttemis,
waar dat ook is of moge zijn,

zoals men tussen schelde en meuse in austrasië na het dagelijkse avondmaal zegt,
god dankend voor de spijzen, dat het enkel sint-juttemis is en niet de noorderzon, die kan immers overal en nergens zijn, voorzover hun kennis en geheugen reikt

in de blauwe maandagen van de krullebollenschaker met asperger, de gebochelde allerzielenknijper van de nostra damus met pdd-nos tot de gouverneur van onze man in voormalig australisch nieuw guinea, de man van labak,

in de iridiserende
lavastroom ioniserende reminicenties, dit alles gevat in een renaissancistisch triptiek met een glazige aspasia en een hittepetitterige xantippe tegen een doorkijkje naar een harmonisch celestisch tableau vivant
in de heuvels der elyseïsch vredige verten

sint-juttemis austrasië, noorderzon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 23