In het afnemende seizoen

Kraai op houten paal
de bessen hangen roerloos
kou ademt nabij


Wanneer koude, zilveren
mist zich spreidt over de kale velden,
zie ik hoe schaduwen zich wikkelen om de laatste
bladeren, hun adem een trage fluistering van wat eens groeide.

De donkere natte grond
ademt zwaar onder de druppels van de
nacht, en in de grijze schemering ruik ik het ijle spoor van
gevallen eikels, een geur die echoot van dagen die ik nauwelijks heb gezien.

Zware ademloze stilte roert
de lucht met de scherpe roep van een kraai,
hoog boven de bleke hemel, zijn vleugels scheuren door het
dunne licht, en ik merk hoe mijn gedachten zich spiegelen in de koele wijdte.

Zo beweeg ik door dit seizoen
elke eenzame voetstap echoot zacht op het
natte, donkergroene mos, terwijl in het gebroken, vochtige
bladerdek een vlam van herinnering blijft branden, klein maar standvastig.

Biografie van deze schrijver

herfst november kraai

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.1 met 8 stemmen 37