struikgeritsel

ik stop hem in mijn borstzak
terwijl ik naar schaatsen kijk
zijn rondetijden scherp houd

koude handen wantrouw ik
liever de zachte tanden dan
knabbelend over het randje

waar elk verstand voorbij is
dat van mij in het bijzonder
dus ben ik onder de indruk

wonderlijk wat hij aangrijpt
om mij mijzelf te laten zijn
vóór de verglijdende grens

de wensen hebben gezichten
in gedichten in zijn woorden
als akkoorden ondergebracht

als de nachtliederen te horen
voor de gespitste oren alleen
door het struikgeritsel heen

bleef hij maar eens stilzitten
dan kon ik hem wel pakken
waar ik hem net gestopt had

koude_handen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 7