Netgedichten

netgedicht (nr. 87.494):

Waar het wonder klein blijft

Roodborstje op tak
winterlucht houdt even stil
een klein wonder kijkt

De zilverwitte nevel van
een vroege decembermorgen sluipt
traag tussen de bomen en legt een dunne stilte
over alles heen — zo breekbaar dat ik bijna bang ben te ademen.

Het ijs aan de randen van
de donkere sloot glinstert in bleek en
aarzelend zonlicht, en wanneer een vogel lichtvoetig
landt, kraakt het alsof de winter iets kwetsbaars in mij openbreekt.

Ik hoor het ruisen van de
bladeren, die al hun kleur hebben losgelaten,
en toch bewaren ze een laatste, fluisterzachte herinnering,
die de opkomende, scherpe wind verwaait over het glooiende landschap.

Wanneer schemer vroeg valt
en het bos zijn contouren verliest in blauwgrijs
licht, voel ik hoe nacht zich als een langzame sluier om de aarde
vouwt, stil, vanzelf, alsof ik daarin een plek vind waar ook mijn gedachten mogen rusten.