Slaappillen

De nacht komt niet vanzelf meer.
Ik moet haar lokken
met kleine, witte leugens
die smelten op mijn tong.

Dus slik ik zwijgend in.
Witte rondjes die beloven
dat ik even niets hoef te voelen.
Ze houden woord —
iets wat mensen zelden doen.

Ik lig weer klaar
voor het gevecht dat niemand ziet,
het gevecht dat ik altijd verlies.
Daarom laat ik me helpen
door pillen die geen vragen stellen.

Alles blijft zoals het was:
de kamer te klein,
het hart te luid,
mijn hoofd dat oplost
als suiker in lauw water.

Ik neem er nog één,
niet om te slapen,
maar om het ruis in mijn borst
te verdunnen tot iets
dat geen pijn meer durft te heten.

Als het eindelijk zachter wordt,
in dat korte moment waarop ik denk
dat ik morgen misschien
alles anders doe,
alles begrijp,
alles draag —

Lacht de nacht terug.
Die kent dat soort leugens.

... Ik ben geen dichter van naam,
maar van herinnering.
Wat ik schrijf leeft niet in woorden alleen,
maar in de sporen die ze achterlaten.

Dit gedicht is geboren uit stilte,
uit observatie en uit gevoel.
Ik ben niet altijd de stem die spreekt,
noch zijn de momenten letterlijk van mij.

Soms lijkt het persoonlijk – laat het zo zijn.
De gedichten zijn spiegels, geen dagboeken.
Ze vangen emoties, momenten van mens-zijn,
en laat jou, lezer, je eigen verhaal ontdekken.

-Nathan ...

verdiet eenzaamheid hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 17