Kerstdiner

De tafel staat te vol
voor wat er niet gezegd wordt.
Bestek tikt nerveus tegen porselein,
alsof het ook weg wil.

Er is kalkoen die niemand snijdt,
aardappelen die afkoelen
terwijl herinneringen warm
en gevaarlijk worden.

Iemand lacht te luid,
iemand zwijgt te lang.
Wijn vult glazen
en leegtes tegelijk.

We proosten op gezondheid
met lichamen die al barsten.
De stoelen kennen afwezigen
beter dan wij.

Hun namen hangen
tussen kaarsvet en damp,
niemand durft ze aan te raken.

Na het dessert
blijft suiker aan de vingers kleven
en schuld aan de tong.

We ruimen op
wat niks herstelt.
Buiten knippert kerstlicht
alsof alles nog kan.

Binnen vouwen we de avond dicht,
nemen restjes mee naar huis,
en laten het enige
dat telde
op tafel liggen.

dineren hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 12