Netgedichten

netgedicht (nr. 87.703):

Mijn kus

Mijn kus,
een zachte verzegeling van adem,
een trilling die het zwijgen breekt,
een vlam die, heel even,
het donker verdringt.

Geen woord kan zo waar zijn,
geen gebed zo tastbaar,
als de warmte die ik achterlaat,
op de rand van jouw bestaan.

Ik proef het voorbijgaan,
het zout van tranen,
het zoet van gemis,
mijn lippen lezen,
wat mijn hart nooit durfde te spreken.

In dat korte ogenblik,
wordt alles gedragen,
wordt alles herinnerd,
ik ben, jij bent,
wij zijn.

Mijn kus,
een bewijs in stilte,
een echo die blijft,
lang nadat de lucht,
ons weer verder drijft.