Verdriet

Een doffe, droge, felle pijn
omvat en wurgt mijn ganse denken;
mijn ziel en zinnen zijn zo leeg
ik kan geen aandacht schenken

aan de helderwitte morgendauw
die als een sprei van fijn satijn
ligt uitgespreid; 't graf bedekkend.
De pijn dreunt als een droef refrijn.

Waarom heb ik steeds vergeten
te zeggen dat ik van haar hield?
't Is nu te laat; de kist gesloten.
Wat heeft mij jarenlang bezield?

De kist zakt langzaam in de aarde
en op 't zwartgerande lint
lees ik wat ik had moeten zeggen:
"tot ziens mama, je dierbaar kind".

Schrijver: Sandra Pijl, 13 juli 2002

sandra.pijlmiconnet.nl

verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 18 stemmen 1.697