Als een schim
ik schaduw droevig
langs bergen alleen
sluimer in de mist
dwaal rond
mijn geheimen dragend
gewond, mijn hartzeer
zwaar als steen
nachtwolken varen
van de hemel heen
waar het enkel stil is
mijn ziel vliegt uit
waadt in eenzaamheid
door een wolkenmeer verslonden
versmolten in het blauw
weent de aarde mij in
herinnering
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid