inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 1.082):

Een zee van zielen

Ik laat me voeren door de golven.
Sta op het strand, in het zand.
Als een grote groep met wolven,
Rijkt de zee uit naar mijn hand.

Het uitzicht is zo mooi.
Maar ik weet, het is niet waar.
Ik weet, het is te sterk,
Gevuld met stil dreigend gevaar.

De veranderlijkheid, de passie,
Van zo'n ongewoon mooi zicht.
Maar voor je het weet, dan grijpt het je..
Je weet het is op jou gericht.

Het dringt niet tot me door
Dat ik als offer word verslonden,
Voel de zwaarden van de zee,
Die mij steeds iets meer verwonden.

Je doet je best om weg te komen,
Probeert je krachten te verrijken.
Nog wreder dan mijn ergste dromen,
Zal ik de kant toch nooit bereiken.

Ik zie mijzelf drijven,
Op een glanzende horizon.
En denk aan alle kille lijven,
Die men ook niet helpen kon.

Schrijver: M. Kolbrink, 7 november 2002


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 10 stemmen aantal keer bekeken 730

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)