Later kwam de eerste schaduw

Kom even zitten,
kom bij mij, wat dichterbij.
Ik moet je iets vertellen.
Nee, gewoon, iets over mij.

Ik heb vandaag gebladerd
in het boek herinnering.
Ik zag de foto's weer van vroeger
toen alles nog heel langzaam ging.

Kijk, zie mij daar lachen.
Ik had plezier voor twee.
Alle dingen die er waren,
deden in mijn leven mee.

Later kwam de eerste schaduw.
Foto's werden donkerder van kleur.
Alsof de zon niet wilde schijnen.
Ze ademen een andere geur.

Ik weet nog wat er toen gebeurd is.
Ineens mocht ik geen kind meer zijn.
Ik moest mij richten op de toekomst.
Onzeker was ik en zo klein.

Het eerste fronzen van mijn voorhoofd,
strakke lijnen langs mijn mond.
Ernst moest spreken uit mijn ogen.
Belangrijk wat een ander vond.

Het kind in mij, dat wilde spelen,
gewoon, veel leuke dingen doen.
Weer onbezorgd kunnen lachen.
Helaas was er geen ruimte toen.

Ik heb het maar in slaap gehuild.
Ben als volwassene gaan leven.
Het kind in mij is nog heel stil,
ik wil het ook zijn deel gaan geven.

Kijk, zijn blik is vrij,
verlangend naar de lucht.
Ik droomde met het kind in mij.
Daarna zijn we gevlucht.

De kleuren worden lichter,
De lach en zon zijn terug.
Deze zijn van de vakantie.
Ik lijk een kind, zo op mijn rug.

Ik sluit het boek en kijk je aan.
we zullen niet meer dromen.
Spelen zoals kinderen doen,
we zullen het weer laten komen.

Schrijver: wil melker, 16 november 2002

wlmelkerziggo.nl

herinnering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 459