Netgedichten

netgedicht (nr. 1.197):

MA

Wij zagen hoe zij fier, het hoofd geheven,
de zorg droeg voor familie, man en kind,
en hoe zij, onverward door tegenwind,
haar weg vond in een diep betrokken leven.

Soms was het zwaar, maar klagen deed zij niet,
ze trok zich moedig dwars doorheen haar zorgen,
haar kleine leed voor iedereen verborgen,
verbeet zich: wie niet huilt, heeft geen verdriet.

Nu heeft de dood haar lichaam opgeëist,
al zullen wij haar steeds in ons bewaren.
Een leven is meer dan de som der jaren.

Dag, deel van ons bestaan dat met ons reist
en op de rijkdom van het leven wijst.
Dag stille boei, waarop wij kunnen varen.