Netgedichten

netgedicht (nr. 1.480):

Vervooroordeel

De dam-doorbrekende klaagserenade
vreet hysterisch aan mijn monter hoofd
Likt in striemen en verdiept de façade,
totdat het geenszins meer word geloofd

Want door deze verwante taalblokkade
voel ik het schrijnen, niet meer verdoofd
Laat me door het walgingwekkende waden
als ik ruik wat er word bekokstoofd

Het kwaad maakt zulke rare sprongen,
komt onterecht weerom bij de verkeerde
-die slechts dacht aan haar kleine jongen!-

Mijn geweten smeekt dat zij het leerde;
het spreken zonder die kwade tongen,
waarmee ze mij net slaafs bezeerde