Netgedichten

netgedicht (nr. 1.576):

Wachten

Wachten doe ik
terwijl de tijd
haar schaduwen achterlaat
en jij
nergens meer bent
waar schaduw en licht
elkaar raken.

Wachten doe ik,
tot ook de schaduw
in de avond is verdwenen
en
het donker mij lachend
in haar greep houdt.

Wachten doe ik,
tot de kilte
de lachende avond verjaagt
en ik
niet anders meer kan
dan niet meer wachten.

Schrijver: anna, 9 januari 2003

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: vriendschap

wachten

schaduw

donker

3.4 met 275 stemmen

91.356

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

sem, 21 jaar geleden

Het is een mooi gedicht. Ik ben hier op zoek naar een gedicht dat past bij mij nu op dit moment en ik vind er geen, maar dit is het gedicht dat het meest er op lijkt.

jacqueline, 21 jaar geleden

ik vond het gedicht super mooi en ik hoop dat ik er een tien voor krijg
toen ik dit gedicht net las had ik echt zoiets dit is hem deze wil ik - het heeft zoiets diepzinnigs je kunt er heel goed overnadenken en toch is het heel duidelijk mijn compliment
doe er nog meer van die goede bij

Eeke, 21 jaar geleden

Heel erg mooi!

karina, 22 jaar geleden

Ik vind dit gedicht geweldig zo mooi. Ik heb het naar al mijn vrienden gestuurd.

patrick langoor, 23 jaar geleden

ik vond dit gedicht super en wou dit graag zeggen
tegen de schrijfster/schrijver. een gedicht hoeft
niet te rijmen als de boodschap maar over komt.
bedankt dat ik het mocht lezen ga zo door.

kristel, 23 jaar geleden

wel lang maar wel cool
en niet alles rijmt
dat vind ik juist cool
UITSTEKEND

Geef je reactie op deze inzending: