inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 1.594):

Stilstaande tijd

Stilstaande tijd, als water aan mijn voeten,
waarin ik me spiegel, mijn leven weer beleef,
ontneem me de druk van het eeuwige moeten,
zodat ik uiteindelijk weer om mezelf geef.

Kalmeer me, breng me tot rust, onthaast me,
zodat ik eindelijk weer eens kan relativeren.
Dat ik jaren zó kon leven, dat verbaast me,
ouder wordend ben ik niet te oud om te leren.

Stilstaande tijd, die als spiegel fungeert,
waarin ik gedwongen word mezelf te bekijken,
is als een levensles waar deze man van leert,
een levensles waaraan ik me kan verrijken.

Zodat ik, als een kind dat net is geboren,
een open bladzijde ben, nog niet beschreven.
Ik leer weer te zien, ik leer weer te horen,
en te waarderen de schoonheid van het leven.

Schrijver: Jos Witteman, 21 januari 2003


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 649

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
brian
Datum:
21 januari 2003
Email:
brianloveskleinehotmail.com
proficiat: een prachtig gedicht,
echt om stil van te worden.
doe zo verder.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)