Netgedichten

netgedicht (nr. 1.831):

OPEN TUIN

Als dichter kon ik nooit
een tuin omschrijven
de schoonheid van 't geheel
bleef woordeloos
het liefst wou ik er eenzaam
in verblijven
zo zonder dichtersdwang
genoot ik sprakeloos

Maar nu de leegte kleurloos
aan me kluistert
zie ik de reden plots
gegrift op mijn papier
ik miste nog de geestverwant
die luistert
die mij begrijpen kan
vond ik gelukkig hier

Ik leid je over alle
mooie paden
en laat de wintervogels
eten uit je hand
zo op het oog zal dat mijn tuin
niet schaden
want waar ooit bloemen groeiden
ligt nu enkel zand