orkaanoog

Aan de rand van het beroofde land
In het kloppend hart van het oosten
Verwart men ‘samen’ met ‘beramen’:
het oliedomme spel, de bommenruil
De olijfberg geurt naar ontbinding.

Regen is een verkwikkend geschenk
De aardkorst wordt een klad van lijkafdrukken.

Waar ligt elders?
Zij verkiezen rood en schroot.
Grijs is geen kleur maar een verzinsel
Wanneer vrede een vage belofte blijft.

Een puinhuis verdwijnt in een rookgordijn
Kruitdamp slaat diep in de maag

Laat me zwijgen …
grijpen naar de uiterste hoeken van het zijn.
Ontelbare uren in ademnood
Tot je een ankerpunt vindt,
tegenpool van pijn of dood.

Keurig. Minzaam. Voornaam.
Zo sta je daar…mijn wilde schoot.
Regendruppels spatten open op jouw haar.

Schrijver: Wimper, 1 april 2003

wim88tiscali.be

orkaanoog

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 9 stemmen 614