stilte

ik luister hoe de stilte
oorverdovende vormen aanneemt

hoe ruwe wind schuurt
langs schelpen

ik krimp ineen
fluitende, snerpende tonen

dringen dieper in mij
dan ikzelf ben


ik zoek in de leegte
van mijn ziel

hoor verre klanken
van jouw stem

beelden van jouw ogen
zweven rondom

mijn zijn
is zonder houvast


ik besta
en toch ook niet

wie stopt
mijn ademzucht

nutteloos zuurstof
in dode longen

ik ben
tot stof vergaan

Schrijver: Wim Niesten, 9 augustus 2003

wimniestengedichtenmsn.com

eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 6 stemmen 617