spiegel ik het water vlak

ik voel me drijven in
een oceaan van handen
kerels en wijven die
met hun vingers wijzen
dreigen en graaien
strelen en me aaien
om me zo te paaien

tussen zon en de haaien
spiegel ik het water vlak
probeer niet te verzuipen
in mijn natte pak
ze zoeken in mijn geest
zijn overal geweest
het rood van wonden

littekens zijn nagelaten
van intiem contact
van mij werd kracht
verwacht, begrip heb ik
in ruime mate, niemand
had ook in de gaten dat
ik stilletjes verdronk

en dieper zonk
dan waar handen
me ooit raakten
ik verloor decor in
leegte om me heen
en loste langzaam op
verstervend in gefluister
de stilte van het duister

Schrijver: wil melker, 11 augustus 2003

wlmelkerziggo.nl

afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 1.256