Netgedichten

netgedicht (nr. 3.451):

vogelvlucht

het leven draagt me op haar rug
van ‘s morgens heen tot ’s avonds terug
langs zilveren rivieren
door dalen over bergen hoog
verschijnt onder de regenboog
voorbij de populieren

de jonge aarde fris en groen
de ranke rozen vermiljoen
en roze gladiolen
de zonnebloemen in het goud
het koren waar een iris blauwt
en purperen violen

de lelies wit de tulpen rood
en alles wat er maar ontsproot
aan kelken en aan klokken
de krokussen in paars en geel
de anemonen van fluweel
die vele vlinders lokken

de wind verzwijgt een stille zucht
het water spiegelt van de lucht
wat boven is komt onder
zo is de aarde ingericht
de bloemen groeien naar het licht
de wereld is een wonder

het leven draagt me op haar rug
van ‘s morgens heen tot ‘s avonds terug