inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 3.511):

Breekbaar

Weemoedig ziet ze op de kast
het allerlaatste poppenbordje;
haar vingers zoeken in haar schortje
elkander voor een stil gebed,
als tijd weer wordt teruggezet.

Een boze hand die kopjes wast
en breekt; haar grijze ogen sluiten;
herinneringen die niet buiten,
maar binnen bleven levenslang;
dan sloft ze even naar de gang.

Haar kleine schreden zwaar belast,
om dit gemis, dit trieste weten;
ze schreit, geen tijd doet haar vergeten;
haar hart nog zo vol droefenis
om àlles wat gebroken is.

Schrijver: klaasje, 13 november 2003


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 599

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)