Breekbaar
Weemoedig ziet ze op de kast
het allerlaatste poppenbordje;
haar vingers zoeken in haar schortje
elkander voor een stil gebed,
als tijd weer wordt teruggezet.
Een boze hand die kopjes wast
en breekt; haar grijze ogen sluiten;
herinneringen die niet buiten,
maar binnen bleven levenslang;
dan sloft ze even naar de gang.
Haar kleine schreden zwaar belast,
om dit gemis, dit trieste weten;
ze schreit, geen tijd doet haar vergeten;
haar hart nog zo vol droefenis
om àlles wat gebroken is.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid