Netgedichten

netgedicht (nr. 3.735):

Tegen de klok in

Als ik je maar eerst zo kan zien,
vriezend als winterweer:
blond haar dat wit wordt
op den duur, ooit sneeuw.

En daarna: van je handen
rimpelig verval en herfstigheid
zacht aan mij rakend.
Wij zullen elkaar vaak herhalen
in fotoboeken en vergeelde video’s

Maar volgt tomeloos en geil een zomer,
waarin je heet over mij heenvalt,
terwijl de schaduwen al bijna zichtbaar zijn

Besluiten met het allermooiste:
je ogen die als lente opengaan
alles doordrenken met licht,
zodat de lieve aarde wakker wordt

Ik zie god denken:
ontroerend deze liefde,
had ik hen al bedacht,
hoe heten zij?

En zweeft vervolgens
weg over de leegte
van het eindeloze water.

En eindigen we zoals het hoort,
in den beginne.