gedreven in contouren van waanzin
gedreven in contouren van waanzin
sleept de slaap mij in het onbekende
dromen die veranderen in een mysterie
ik laat het gaan, ga er niet tegenin
zweet laat zout achter op mijn gezicht
mijn keel lijkt dichtgebonden met een doek
de geur in mijn neus is alles behalve fris
een nachtmerrie gevuld met fel licht
armen en benen slaan om zich heen
niets kan de rust nu nog langer zijn
mijn hart slaat snel en gaat tekeer
ik zie mezelf, God, en ik ween
vluchtend langs het web van mijn ziel
besmeurd met bloed en vuil
staand op de richel van een zwart gat
ik wilde het niet, maar toch, ik viel
Geplaatst in de categorie: emoties