inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 4.162):

Omklemd

Zij draagt het fris gewassen wit
in het langzaamste licht van de dag
het wegdooiende ritme poogt elk uur,
elke minuut te rekken. Ze mag
het beeld niet verlaten. Zo puur
is haar tred, zo sober haar snit.

Haar gaan is een traploos schrijden
de aanrollende nevel van de nacht
wijkt voor haar ontblote voet
een teder voorbijgaan. Geen macht
die haar haperen of opkijken doet
ze lijkt mij van alle angst te bevrijden.

Een zwaluw vleugelt uit het laatste licht
en werpt een schaduw op haar vaal gezicht.

Schrijver: kees keizer, 3 maart 2004


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.0 met 10 stemmen aantal keer bekeken 1.519

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)