Kristallen tranen
Zij stijgt de trappen van de tempel
welke zwijgzaam buigen voor de last
die amper op de frêle schouders past
en haar doet knielen op de drempel
Zij heft zijn beelt’nis naar de goden
bidt om hun koestering voor de ziel
van haar geliefde die plots ontviel
en zich schaarde onder vele doden
Zij heeft geen afscheid kunnen nemen
zijn droef vaarwel niet mogen horen
haar hart kilt zich tot ijs bevroren
om slechts eenzaamheid te claimen
Vanuit de hemel breekt kristallen gloed
dwarrelt naar aarde als een losse veer
legt zacht zijn glazen vleugels neer
en betraand haar hand, als laatste groet
Geplaatst in de categorie: verdriet