Zuidzee Godin
De wind blies hem van koers verloren
naar volle eenzaamheid op de Zuidzee
waar doodsangst strijdt met waanidee
en de schreeuwen zich in stilte boren
Het dorsten drijft in knagende nood
de wijdte knelt als claustrofobie
en golven beuken hun tirannie
tegen de kleine ranke vissersboot
De jonge man huilt en bidt zacht:
och mijn Goden, heb erbarmen
breng me terug in de warme armen
van mijn lief die aan de kade wacht
Plots rijst een gestalte uit ’t azuur
verschijnt voor hem als Zeegodin
de schoonste vrouw van het begin
geboren uit de baren en ’t hemelvuur
Help mij, schreeuwt hij, alstublieft
haar lippen kussen water en wind
waardoor ‘t scheepje zijn weg weer vindt
terwijl ze fluistert: keer en weest verliefd
Hij ziet tranen in blauwe ogen blinken
die droef verhalen van het verleden
waarin d’r minnaar lang is vergleden
en haar in eeuwigheden liet verzinken
Altijd weer zal hij zich dankbaar weten
voor het wonder dat hem leven schonk
toen hij bijna z’n laatste beker dronk
om ten onder te gaan in haar vergeten
Geplaatst in de categorie: overig