Stuurloos
Mijn hand strekt zich in smeken uit
voor hij vertwijfeld naast me zinkt
mijn blik wordt troebel en verdrinkt
moedeloos als ik mijn ogen sluit
Het is te laat, je drijft de nevel in
nog eenmaal kijk je treurig om
woorden steken en ik staar stom
vanaf mijn einde naar jouw begin
dan slaat de duisternis me blind
en zoek ik spartelend naar houvast
maar niets dat de draaikolk staakt
ik ben volledig uit koers geraakt
als ‘n schip met gebroken mast
dat de thuishaven niet meer vindt
Geplaatst in de categorie: afscheid