woorden uit St-Laureis
in de ivoren toren van de nacht
heeft de held uit vroegere tijden
zich een vrouw genomen.
in het niemandsland achter haar ogen
wast hij zich de handen
zodat zijn dromen hem onherroepelijk
ontvallen en verzengen in zijn vleesgeworden
stem.
dan herinnert hij zich
zijn in hout gesneden afspraak met zijn moeder
en waar daareven hoefgetrappel
nog duidelijk hoorbaar was,
is nu haar hand tot stilstand gekomen,
de kroondiamant ligt bewegingsloos
in de uitgedroogde bedding langs de rozentuin
haar prille lach heeft zich helaas losgemaakt
en is rups geworden, voor de ogen van
de samengestroomde laten,
heeft ze zich langzaam ontkleed.
Geplaatst in de categorie: emoties