Olla Vogala
Mijn ogen wachten hulpeloos op U,
nu al die losse vogels weer een tweespan...
hebban olla vogala nestas hagunnan
hinase hic enda thu wat unbidan we nu ?
Maar ik, ik kleef hier vast aan perkament
vol zwart en traan en voel het blanke vel
zo vloeibaar op uw borst hier in mijn cel
tot alles stolt - alleen gemis is permanent.
Alle dingen worden mij te inghe.
Wie geneest de smart van geest en hart ?
Het dicht in moedertaal ? Ben ik een bard ?
Hoe bloedig ver is nu uw zoete zingen...
Ik ben een letterknecht, een kopiist,
die bij elke haal uw ronde vormen mist.
Geplaatst in de categorie: liefde