Netgedichten

netgedicht (nr. 5.212):

De Geest

Als een vlinder licht en vrij,
danst de geest, als ware zij,
wat zij al immer dacht te zijn.
De bron van ons intern bestuur,
de kroon der wordende natuur,
de voeding van ons menselijk brein.

Steeds hoger naar de sterren toe,
het groeiend weten lang niet moe,
ontsluit de geest het kosmisch drama.
De kleinste deeltjes zijn haar al bekend,
de oudste straling reeds verkend,
het sturend toeval nu haar thema.

Toch plaagde ons de vraag steeds nog,
was onze geest slechts zelfbedrog,
en alle sturing slechts de wil der genen?
Snel werd bedwongen ‘s levens stroom,
door knippen en plakken in het genoom,
wist zij de macht weer in te nemen.

Zo bleef de geest weer frank en vrij,
de hoogste kracht der heerschappij,
de top van al wat leeft en is.
En als een vlinder licht en vrij,
danst de geest, als ware zij,
zich niet bewust van alle droefenis?