Netgedichten

netgedicht (nr. 5.589):

Onder dak

Wat zich zoal niet kan nestelen
in een hoofd vol veertjes en pluisjes
met losse draadjes na het verstellen
het gruis van vervallen heilige huisjes
en het wollige mos op doorleefde verhalen
dat doorwoekert over slapende idealen

Gestaag vullen zich de geslagen gaten met
alles wat fladdert en pikkend
zijn weg zoekt onder hoed en pet
Te klein is de ruimte, verstikkend
zelfs, voor te grote gedachten
doolhof van tunnels, vezels en schachten

Het stormt herfstig en geducht
door het dorre dode hout

het raast, er blaast weer frisse lucht
de laatste geesten worden weggehouwd.