Netgedichten

netgedicht (nr. 5.543):

Verloren Strijder

Verdrietig laat je de lijn los, terwijl
Jij weet dat dit niet had gemoeten
Hoopvol, en tegelijk vol van schaamte
Gekerfde tekens in verwoeste aarde, die
Omgeploegd ons verdriet doet toenemen

Geplaveide wegen werden jouw deel
't Verdriet verstomde, weggestopt
In een woud van verlangen naar niets
Alles dat niet voldeed aan jouw criteria
Werd weg gehoond, beschimpt en aangevreten

Tot op de ziel. Jammer dat behalve liefde
Ook sporen van jouw lot zichtbaar waren in
De ogen van de verloren strijder. Naamloos
Ten onder in een strijd die niet door hem
Is begonnen, laat staan aangewakkerd.

Toch heeft onbegrip, en in een later stadium
Desinteresse, jou en jouw omgeving immuun ge-
Maakt voor neurologisch leed in al zijn aspec-
Ten. Fysiek in al zijn aard, werd de hemel be-
Stormd. Gabriël grijnsde en wees uit. De weg

Die leidt naar het Feest der Feeën, is dezelfde
Die laat zien waar de toverstaf zijn titel verdien-
De met het plukken van appels in de hof van Eden
Het paradijs beroofd van de appel die niet geplukt,
Laat staan gegeten had mogen worden.

Die actie was de inleiding op veel waarmee we nu
Nog dagelijks worstelen: SCHAAMTE. Zonder op de
Stoel van de rechter te willen zitten, bestrijd ik
Hartgrondig al het leed dat aanwezig is op deze zo
Bijzondere bol, die van vreugde huilt; niet vanwege

Geweldige prestaties op het gebied van normen en waar-
Den en zeker niet aangaande medemenselijkheid. Vreugde-
Tranen verdampen in een verstikkende sfeer van opgeklop-
Te tirannie van de duivel. Deze is echt uit op de vernie-
Tiging van alles dat de mens laat lachen.