Netgedichten

netgedicht (nr. 5.565):

Nachtmerrie 'Sonnet'

Soms schaam ik me om mens te zijn
word ik door diens handelen beroofd
van elk begrip, kan slechts verdoofd
me verschuilen in mijn mistig brein

Zo dacht ik starend in de rollende ogen
van een oude merrie die in`t weideveld
slachtoffer werd van zulk bruut geweld
dat niet past in gangbaar denkvermogen

een zielloze gek, ziek, geobsedeerd
plantte een mes, sneed scherp en diep
vermoordde kil haar vrouwelijke zacht
het bloeden kon de schoft niet schelen

hij wist nog niet, toen hij van d’r liep
dat hij de mensheid had verkracht