Netgedichten

netgedicht (nr. 6.344):

Heilige grond

Als God kon fluisteren in eenvoudige taal
de warmte die haar gebaren in me wil leggen
leegte schuilend
achter deuren met ongrijpbare woorden.

Dan wist ik hoe ver mijn geheugen lag
het dorre, ruwe dat vlak schijnt
daar waar ik mijn beden mis
en de grond steeds kouder wordt.

Het staan met handen die naar boven wijzen
gronden geen voet in dit bestaan,
het knielen valt moeilijk voor een ziel
die nooit geleerd heeft de aarde te kussen.