Netgedichten

netgedicht (nr. 6.717):

El primer Tango,

Er viel een stilte.
Onze ogen kruisten.
Ze rilde
en mijn hoop
sloeg om in duizend doden.

De houten vloer,
die al jarenlang
paren had gedragen,
bleek nu,
een donkere zee
van vrees en afgang.

Opnieuw wisselden onze blikken,
nu alleen wij nog beiden wachtten
en haar rode plooien van haar jurk
eenzaam zaten te lonken,
knikte ze onzichtbaar
ja.

Mijn handen bloosden
vroegen haar te volgen.

Gewillig, bijna gretig,
sloot ze zich vrijwillig in.
Streng zoekend naar balans,
alsof ze wou testen,
of haar aanwezigheid
mij wel waard was.

We deden de passen van
de twijfel, waarna
het leven en de liefde,
de passie en de dood volgden.

Haar geur dwong zich in mij
bij elke draai,
in mijn staan en in mijn lopen.
Ze had mij om,
we zweefden.

We reisden
in lange - en korte halen
door landen en verhalen.
Haar ogen nu,
die eerst argwanend hadden afgehouden
zongen zachter.

Onder mijn onzekere tred,
die haar welgevallig droegen,
gaf het ons beiden,
een wezenloos gevoel
van tijdloosheid.

De eerste Tango.