zonder titel

zijn stoel was leeg
het was nog zo pas
dat hij daar in zeeg
in zijn wereld met
het zijden kussen;
tot op de draad toe
versleten en aftands
met zijn zetel nog slechts
verbonden door twee lussen
zacht met verloren glans

ik voel, hij is niet weg
ruik de geur van zijn huid
zijn ongewassen haren
deel het verdriet
van zijn verloren bruid
de tranen door de jaren

ik zie nog zijn lach
geschilderd op zijn gelaat
lippen ondeugend krullend,
woorden gevormd
soms in stilte doorgepraat

hij is er nog

ja toch?

Schrijver: Julius Dreyfsandt, 3 augustus 2005

axelgezahotmail.com

zetel herinnering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 996