Netgedichten

netgedicht (nr. 8.667):

verlate vlinders

ik zag verlate vlinders
dichtbij maar ook ver weg
ze hadden op mij gewacht
had ze ver verbannen,
uit mijn denken gedacht

had het pad verengd
zag nog weinig licht
sloot mij verkrampt
voor ander goeds
het bleek, uiteindelijk,
niet echt gedicht

heb die fladderaars
bij me geroepen
mijn ramen weer
wijds open gezet

dat heb ik nodig
met meerdere te gaan
over mijn levensstoepen

kan mijzelf
aan anderen
niet onthouden
dat is wat ik zo
van het leven leer

ik laat me daarom
opnieuw roepen

één kostbare vlinder
koos voor de nacht
hij is mijn ziel vergeten
vloog voorbij
de innerlijke spiegel

ik word nu veracht