Netgedichten

netgedicht (nr. 9.174):

winterdeken

niet alleen de nacht
schermt licht af van
helder waarnemen
waarin dromen mij soms
ongevraagd meenemen
naar diepe dalen
van verwarring

ook de dag kent momenten
van onzichtbare schaduwen
gevoed door gevoelens
van verkrachte woorden
zij overvallen soms mijn gemoed,
zomaar, zonder te schuwen

een muur met
een zacht fundament
is soms door een
zuchtende wind
om te duwen

temeer daar in de winter
het glazen plafond
door koude is aangeslagen
en dichter boven
de dode aarde hangt
alles is dan zwaarder
te dragen
het is dan een winterdeken
die over mij hangt