Geluk komt en gaat voorbij, elke keer opnieuw -- nieuw, elke keer: nu.…

Volle maan vannacht, lichtroze als een perzik -- volmaakt, oneetbaar.…

Zonder voorbehoud de dag beginnen, vrolijk -- als de leeuwerik.…

Heerlijk, geen geluid, het tapijt is dik, ik loop -- nog eens heen en weer.…

Ik probeer mijn hand los te trekken, maar mijn wil -- blijft ergens steken.…

Wie in de war is denkt nog steeds dat anderen -- weten wat ze doen.…

De acteurs wijzen naar de toeschouwers, goden -- die kunnen kiezen.…

Wie dat nachtzwarte gevoel nog nooit heeft gehad -- kent mijn treurnis niet.…

In de kleedkamer zie ik geschoren meisjes -- zie ik wat jij wilt.…

de oude molen die traag zijn grijze wieken wentelen laat danst zijn laatste dans Quijote deert hem niet maar de wind die uit de hemel valt en over de donkere aarde liggen gaat…

Het is prachtig spul, dit gele gevlochten touw -- Ik ruik retsina.…

Klein zijn hun hoge verwachtingen, want wie valt -- valt nauwelijks op.…

's Ochtends in de bus een groet, we kennen elkaar -- en toch ook weer niet.…

In de poelen en de regen van het leven -- springen kikkers rond.…

Waarom schrijf ik nog de woorden uit mijn brein dat die mij na mijn leven nog verraden de dagen uit mijn vroege jeugd mij schaden herinneringen aan toen groot of klein. Ach was ik nog zo in geluk geborgen een jonge knaap nog in zijn vaders huis gekleed in spijkerbroek en wollen buis geheel frank en vrij en zonder zorgen. Maar ach, waarom…

Een zachte adem waait in de schoot van mijn huis -- een warme streling.…

De avond komt met kleuren, vogels, geluiden -- Alles kaatst naar mij.…

Groene bomen groeien niet meer tot aan de blauwe hemel, ze zijn moe vroege herfst laat hun bladeren verkleuren september laat haar eerste tinten zien je wringt je in jouw sociale positie alleen en moeilijk om te vergeten je verdrinkt herinneringen in pijn ons geheugen houdt van natte aarde een stille herfstavond tot wasdom gekomen maakt…

Ik lees jouw hand niet, iets dat er toe doet moet je -- niet willen weten.…

de kromgetrokken man verdween meer in zichzelf de dunne hand omknelde de wandelstok hij liet ons het uitzicht op de haven na en het asgrauwe bankje mist iemand zijn verdwijning de stille aanwezigheid op het asgrauwe bankje met uitzicht op de haven?…