niet alles lezen wat er staat niet alles schrijven zodat je onbewust ruimte open laat – voor fantasie je niet al te duidelijk tot de lezer richten een gebrek? Of een opstap voor het genie of een door god gegeven reden voor een enkeling om zich creatief te uiten soms in ondoorgrondelijke gedichten…

Alle mensen kijken naar mij maar er is niemand die mij ziet Hun blikken stoppen bij hun fantasie Zo is het om bijna een godin te zijn onmenselijk, een beeld, een avatar om mijn lichaam verhullend dat ik besta en verhinderend dat ik sterf ofschoon iedereen me wil vermoorden om wat Het heeft aangericht in zijn scheppingsdrift waaruit…

Woorden leiden af, sluit je mond en open je – ogen en handen.…

Regen, gesloten rolluiken; de stad slaapt nog – De eerste tramrit.…

ik plakte pleisters zocht verwaaide verbanden hechtte jouw lippen vond zeven doekjes voor het stelpen van het bloed ik leidde je hart van a naar beter dichtte je verwondering met nietjes en lijm depte je tranen deed een greep naar het compres dat geen ruimte liet…

In de vroege ochtend ontving ik de waarheid een helder geluid Ik zocht en zag niemand, ook niet het licht van een engel, het was stil en ik was alleen met de waarheid, die rustig afwachtte wat ik zou doen en zich niet meer liet horen Ze was er gewoon, en ik zag duidelijk wat eerst verborgen was voor mij: ze was groot, wanneer ik wegkeek…

Nog geen twee vierkante meter dat is maar weinig huid om contact te maken met zoveel mensen die mij aantrekken, alle kinderen die ik wel zou willen koesteren de koeien en de ezels bovendien met wie ik wel zou willen praten te veel dieren om op te noemen ook nog de wonderlijke wezens die planten zijn, hun kracht en aanvaarding wat…

Waar zal ik zijn als mijn zwaan het water raakt de zon de hemel topt bloemenzee op bloemenmarkt waar zal ik je kussen zal ik een vreemde zijn een vriend misschien bij jou of bij mij waar zal ik zijn als mijn droom een bodem vindt de boom zich wortelt op een eiland in zee.…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

Als herfstbladeren waaien onze verlangens – steeds op in de wind.…

de wereld is bezaaid met net zoveel vragen als bomen die zullen moeten worden opgelost koste wat kost ter verwezenlijking van al onze dromen moeten er antwoorden komen die overal worden gezocht maar niets wordt er opgelost door ze – bij het niet vinden dan maar om te zagen…

In zware pantsers van verstand, schaamte en schuld – zijn genen op jacht.…

Ik heb doosjes (eerste kwaliteit) met spijkers, een jampot vol sleutels van onbekende deuren en een berg koffers bewaard vonderwerpen uit mama's huis geheim geworden herinneringen als onbeschreven museumstukken schraal op een schap in de schuur door mij weggezet om later ooit mijn verleden mee te openen als de tijd stil gaat staan, en…

Leven is voelen dat je kwijtraakt wat je krijgt – alleen Goedheid blijft.…

Soms kijk ik in de spiegel en zie ik een blik van herkenning die overspringt van mijn lichaam naar mijn gedachten over mijzelf Soms zegt mama over papa iets dat ze in mij herkent en soms bevalt me dat maar liever ben ik gemengd met trekken van mama papa, de oma's en opa's die dat wel zullen hebben gezien maar ik herkende niet hun…

Mijn ouders lijken net zoals ik in de war – hoe je moet leven.…

In het museum staan we stil bij de suppoosten: een gangster een strandmeisje met slaapogen en een net niet omvallende man die opschrikt en weghinkt naar de zaal met glazen grafstenen We zien mensen somber wachten, op het einde nog genieten van een sigaar de ramp lachend verdringen aan de piano, bij hun man schreeuwend hun gelijk halen…

Soms zou ik het zand willen zijn de glimlach op jouw gezicht in alle zomerse werelddelen om je met mijn vrijheid te bevrijden vol zonneschijn en sproeten omdat je in de nacht verlegen bent aan de kust met een geliefde ik moet me nu losmaken uit het silhouet van jouw gedaante je zou een boom kunnen zijn of een reus onder de zon nu…

Doe het maar uit angst: verwelkom vreemdelingen – in je eigen huis.…

de ploeg merkt niet dat de aarde in asfalt overgaat hij ploegt met slechts meer lawaai voort de vis hapt zo lang hij kan naar adem als hij tegen wil en dank op het droge belandt de wanen van de dwaze held botsen op de werkelijkheid niet voor de dolende ridder op de rand van de slaap wordt alles even anders…