's Avonds zijn we er: grauwruwe muren, rillend – kleden we ons aan.…

De blaadjes buigen hun zilver naar het zonlicht: de boom vol manen.…

In mij, mijn Tempel van Vreugde klinken helder schalen levenspijn.…

Mijn lichaam valt stil, alleen mijn hoofd holt nog door – en denkt vrij te zijn.…

om ze te verleiden zei hij tegen sommige ‘bepaalde’ wijven ik hou zo van vis die dan soms weer tegen hem zeiden wil je mij soms proeven dat mocht hij wel lijden gatver… ik proef makrelen de enige soort vissen die voor mij echt niet hoeven zeg zoiets nooit tegen een viswijf de hel breekt los en het is mis ze gaat je dan met vishaken…

Na het loslaten adem ik weer, mijn borst vol – met verwachtingen.…

in wegvloeiend licht is de droom een stil en roerloos reizen van tere stof geweven omringt hij de aankomst en het vertrek een jaarring tekent de voorbije wereld schetst de toekomstige tijd we dromen ons vast in trage kleine vergankelijkheid een vluchtige reis met enkel de bestemming van de gewisse dood…

ik heb je nooit gehad misschien had je kunnen wezen – zijn misschien zou ik de mij beangstigende spijt inderdaad hebben gekregen of zou het toch wel fijn geweest zijn we zullen het nooit weten het zijn van die vragen die als ballonnen even hangen en voorbij zweven nee je wordt en bent geen verloren zoon soms ben en word je verzonnen…

Mijn tong lapt mijn bord leeg, opa vindt het niet goed – want ik meen het niet.…

Voortijdige dood sluipt blind rond in schaapskleren – we kijken hem weg.…

Kijkend door het kijk- gat in de schutting groei ik – heel de wereld in.…

ze waren er niet op uit om de orde zomaar te verstoren dikwijls werd hen de deur gewezen terug het bos ingejaagd men bleef ze voelen en ruiken zelfs op grote afstand op een dag stonden ze daar onontkoombaar dikhuidig in de huizen ik houd van olifanten die onverhoeds in kamers verschijnen om behoedzaam plaats te nemen…

Ze fladderen wat, de pasgeboren vlinders – radend naar bloemen.…

De keuken en het brede bed zijn van mama, Pippi en ik wonen in heel het huis waar alles op zijn plaats moet staan ik ben er elke dag mee bezig net als mama, en lief muis Kees hangt aan zijn staart hij kijkt mee en snuffelt dan aai ik hem, dat vindt hij fijn Ik was twee, nu ben ik zeventien mijn kamer is van mij, en Trini is van mij,…

Een boze fee in mama maakt het mij moeilijk: school, zakgeld en zoveel regels van opstaan en op tijd thuis komen. Boos kan ik ook zijn, alle feeën nog aan toe! Papa vindt mij maar lastig hij luistert niet. Ik heb een bril nodig en de oogarts zegt van niet net als mama die altijd alles wil weten, want ze gelooft me niet dus waarom zou…

Mijn thuis als het nog bestaat in de rimpels en grijze haren waar ik uitrust Mijn lijf stram van de jaren, alles zo lang geleden, ook jij mijn lieve onbekende Mijn ziel vol tranen, herinneringen aan jouw zoete lippen om nooit te vergeten Mijn lied mijn adem, die nog zingt waar ik ophoud terug te komen…

Het woord is onverwoestbaar gestort, aangeveegd en bewaakt het heeft puisten en poliepen van keien en bomen geëffend neuzen rechtgezet en oren gewassen met regels en schaamte want niemand mag verdwalen daar is geen plaats meer voor in de Straat van het Volk want het Boek der Veranderingen leert dat er niets valt te ondernemen bij verdeeldheid…

Zeeën stromen zoals wij stromen. Landschappen van water worden geknecht. In de verte rijzen obstakels. Van zeewering tot dam tot dijk Het water beukt schuimbekt spat. De smaak van zout dringt door tot op de lippen, tot in de huid. De geruchten over uitverkochte vis in het dorp spoorden ons aan. Laat schaarsheid mensen hard lopen? We zeggen…

zie ze eens wijzen zeg ik mezelf al lopend door het serene bos ze wijzen strak naar de hemel nooit wijzen is me geleerd als je iets niet zeker weet dus … verdikke … sla ik nou toch erg aan het twijfelen en dat door enkele half kale eigenwijze sparren die suggereren meer te weten van wat daarboven huist dan ikke ……

Met mijn vingertop vaar ik diep onder water – door verre wolken.…